Showtime Purmerend

5 april 2009

't Was zomaar een boeiende en afwisselende dag, deze kattenshow in Purmerend. Niet alleen omdat Feetje voor haar laatste puntje ging om internationaal kampioen te worden, maar ook door alle verwachte en onverwachte dingen die zich over de dag heen hebben voorgedaan. Wel heel leuk, want vervelen was er dus vandaag in het geheel niet bij!

De ochtend begon net te krieken toen ik met Fee en Irina op weg ging naar sporthal De Beukenkamp, een stukje boven Amsterdam. Terwijl Flori thuis een pruillip had getrokken, omdat ze niet meemocht (“maar waaróm dan niet? ik mag toch altijd mee?”) waren mijn beide reisgenootjes, helaas, niet onverdeeld enthousiast… Fee vindt het showen onderhand niet echt/echt niet meer leuk, dus toen ik haar in de carrier stopte heb ik maar even ‘sorry’ gezegd en beloofd dat het vandaag echt de laatste keer zou zijn. En dus was het vandaag ook de laatste gelegenheid om de laatste benodigde CACIB met haar in de wacht te slepen – zo’n beetje erop of eronder…☺. Gelukkig heeft ze de dag toch nog heel goed doorstaan, gezien haar toenemende antipathie.

Met Irina is het een beetje een ander geval. Zij begon de dag met ‘frisse tegenzin’ (dat was al hoorbaar duidelijk in de auto ☺), maar het begint erop te lijken dat ze gaat wennen aan de gang van zaken op show, want geleidelijk aan werd ze rustiger en nieuwsgieriger naar alles om haar heen. En dat is dan natuurlijk weer harstikke mooi meegenomen, omdat ze het tot nu toe toch wel errug veelbelovend doet op show…☺

Vooraf al was me verteld, dat de ‘speaker’ bij de NRKV-shows altijd nadrukkelijk aanwezig is en vandaag bleek daarop geen uitzondering. Zo is een show beslist minder saai, maar ook wel wat vermoeiend met het hoge volume van de geluidsinstallatie een hele dag lang…

Bij aanvang van de show meldde hij ons dat er een kandidaat-keurmeester examen ging doen en vroeg daarvoor de medewerking van de exposanten.

Niet lang daarna werden Fee en aansluitend Irina voor deze examenkeuring opgeroepen om zich aan alle kanten te laten bekijken en bevoelen op de tafel van de examinant. En omdat de kandidaat bij zo’n examen niet behoort te zien wie de eigenaar is, mag die zijn/haar kat niet zelf naar de keurtafel brengen. Met gemengde gevoelens gaf ik dan ook mijn meisjes één voor één af in de handen van de steward. Eén voordeel: eindelijk kon ik nu eens zelf foto’s maken van de keuring van mijn eigen bosdames.

Ze hielden zich trouwens allebei kranig, hoor, onder deze langdurige procedure zonder mijn – voor hun zo vertrouwde – aanwezigheid! Feetje bleef uiterlijk stoïcijns en ging er, zoals ze altijd heeft gedaan als er niks anders opzit, maar simpelweg bij liggen ☺.

En Irina, waarvan ik een ongewenste en mogelijk zelfs onhoudbare uitbraakpoging niet uitsloot, bleek het weliswaar niet errug leuk te vinden, maar was desondanks ook nu geïnteresseerd genoeg om uitgebreid om zich heen te ruiken en te kijken.

De examenkeuring, die alleen voor Maine Coons, Siberen en Noren bleek te zijn, was natuurlijk niet voor het echie, zodat mijn meissies zich later op de dag nog bij de echte keurmeester moesten vervoegen. En ook ditmaal waren hun keuringen vlak na elkaar gepland – tja, dat krijg je als je beide showgangers vrijwel dezelfde kleuren voeren...☺.

Maar eerst, tijdens de keurmeesterslunch, had ik nog een ontmoeting met een verslaggever van een website voor liefhebbers van honden en katten. Hij bezoekt zo’n beetje alle shows en maakt daarvan een reportage op hun website, foto’s en al. Hij stelde me een aantal vragen over wat ik van kattenshows vind (en blijkbaar wijkt mijn mening wat af van wat hij doorgaans hoort…) en maakte van mijn bosmeiden een aantal foto’s – wel van een beetje erg dichtbij, zodat het beeld wat vertekend raakt – en of Irina het kon waarderen is te zien op de website voor ‘uw hond en kat’ ☺.

Maar toen kwamen de echt serieuze zaken, de presentatie bij de keurmeester. Dus begaf ik mij met Fee in showhouding de hele zaal door naar de keurruimte. Misschien heb ik hierbij van Feetje altijd nog het meest genoten, want met haar kleur, vacht, ogen en uitstraling krijgt ze dan een boel aandacht en complimentjes van bezoekers (“oooo, kijk Jan, díé is mooi!!!”) en tot nu toe leken Feetje en haar uitstraling daar zelf ook altijd nog een beetje van te groeien…☺. Maar ik ken haar goed genoeg om vandaag haar spanning en toenemende tegenzin te voelen en toen we op de keurtafel waren beland stonden haar oren op laag, haar ogen op sjagrijnig en haar staart op tussen-de-benen… Ik was dan ook al druk bezig om mij mentaal voor te bereiden op een teleurstelling (helaas, daar gaat haar laatste CACIBje naar de Filistijnen…). Vanzelfsprekend (?) kreeg Fee dat ook te horen: haar oren stonden te laag en haar staart was te kort (mij was verteld dat de man erg ervaren was, maar  bij deze constateringen kreeg ik zo mijn twijfels…). Gelukkig ontdekte de meester ook nog wel pluspuntjes aan Fee: haar gespierde en sterke lichaam + pootjes, een zeer goede kop met excellente oogvorm en mooie groene kleur en een zeer goede vachtkwaliteit, mooie grondkleur en prima conditie. Al met al bleken de plussen op te wegen tegen de minnen, want de rapportage werd besloten met een CACIB. Toch heel leuk! Fee had haar laatste puntje verdiend!

Zo blij als een klein kind maakte ik met mijn grote kleine vriendin voor het laatst de terugweg naar de kooi en samen genoten we nog één keertje van de bewonderende blikken en kreten ☺.

Feetje, ik ben trots op je, je hebt het fantastisch gedaan, je bent altijd een prachtige en succesvolle PR-vrouw geweest voor je ras en voor mijn cattery, je krijgt nu eerst een paar supersnoepjes (eentje om het te vieren en eentje als troost) en dan zetten we hierbij een – internationale – punt achter je showcarrière!

’t Was eventjes haasten om stuivertje te wisselen en met Irina weer snel naar de keurmeester te gaan – zaal heen, zaal terug. Mijn jonge grietje blijkt een hele beste opvolger van Feetje te zijn als PR-dame ☺! Ook zij trekt met haar koppie en mooie kleurtjes steeds veel bekijks en waardering, als we saampies de zaal oversteken.

En toen ik haar presenteerde, riep de keurmeester onmiddellijk: “kijk, dat is nou nog eens een Noor!” Inwendig grinnikend constateerde ik dat het begin in elk geval veelbelovend was ☺! Net als de beide vorige keren (want wat is ze eigenlijk nog een ‘groentje’!) schreef hij op haar keurrapport louter excellentjes, maar, zoals het een goed keurmeester betaamt om toch nog wat aan te merken, vond hij haar vacht nu wel wat kort … (ja, duuuhhhhhh, mag een Noor na de rui asjeblieft een korte zomervacht hebben, zeg!? blij toe, want ze heeft het toch altijd al zo gauw warm!)

Dat Irina in de smaak was gevallen bleek een half uurtje later, toen ze met twee Maine Coons in het rijtje moest voor Best in Show… spannend! Maar waar ik het meest van genoot is dat m’n meisje het langzaam leuk begint te vinden ☺, ook in showhouding op mijn arm worstelde ze niet meer en keek vol belangstelling vanaf haar hoge uitkijkpunt om zich heen. ‘k Geloof dat ze heeft doorgekregen dat ’t allemaal geen pijn doet, dat showgedoe, en dat er hooguit her en der aan haar lijf wordt gevoeld (‘t is goed te doen, lijkt ze te hebben besloten ☺). De beide keurmeesters hadden het ondertussen niet gemakkelijk om een keuze te maken, want ze namen er uitgebreid de tijd voor. En door een beetje te treuzelen bij het weglopen kon ik nog net zien dat er op het voordrachtbriefje ‘272’ werd neergeschreven. ‘Yes,’ dacht ik, ‘deze ronde is voor Irina!’

Nadien moet er iets wonderlijks zijn gebeurd in de papierenwinkel, want bij de Best in Show halflanghaar werd niet Irina op het podium geroepen, maar de tortie Maine Coon waarnaast we in het rijtje hadden gestaan….???

Toen ik na afloop van de show toch even navraag hierover ging doen, kwam men niet verder dan dat later mogelijk alsnog anders was besloten, maar dat het waarschijnlijk inderdaad een vergissing was geweest… ’t Is jammer, maar ’t is niet anders – geen echte BIS voor m’n bosgrietje, maar dan toch in ieder geval een mooie nominatie JL!

Irina vond het tenslotte erg leuk op show: toen het kooideurtje openging, wilde ze op bezoek bij

haar buurdames, die met grote blauwe ragdoll-ogen keken of ze er geen snars van begrepen ☺!

En toen was de show klaar en de dag om en hebben we ons waarlijk niet verveeld, daar in Purmerend! Op de terugreis naar huis leek Irina ondertussen zelfs het autorijden te hebben geaccepteerd, want er kwam haar geen miauwtje van aandachttrekkerij of protest meer over de lippen en net zo rustig als Fee lag ze in de transportbox wat te dutten en om zich heen te kijken!

Ik vond het al met al een geslaagde dag, deze show in Purmerend! Irina heeft haar 2^e CAC en een prachtige nominatie in de tas en Fee mag vanaf heden de titel Internationaal Kampioen dragen en trekt zich met deze mijlpaal op zak nu terug uit het openbare leven ☺!!!

Voor haar is het hartstikke en helemaal mooi geweest ☺!