’t Was vroeg, ver en een beetje verbazingwekkend, ons dagje kattenshow-in-het-buitenland!

Hadden we in het afgelopen najaar een show geboekt op de zondag dat de wintertijd inging, deze keer ging het wekkertje nog een uurtje extra eerder vanwege de ingaande zomertijd!

’t Viel effe niet mee, maar we – zijnde Fee, Flori en ik – hebben het geklaard om keurig op tijd te zijn na onze reis naar Sint-Niklaas, jawel in België.

Voor het halen van een internationaal puntje was dit reisdoel overigens toch echt wel goed te doen en we waren zelfs vroeg genoeg om niet in een lange rij bij de veterinaire keuringen te belanden, want we waren meteen aan de beurt!

En zo was de dag ook nog heel jong toen we, gewassen en gestreken en showkooien keurig aan kant, zaten te wachten op alles wat komen ging. En omdat deze kattenshow voor het publiek ook pas om 17.30 uur sloot, was het niet alleen vroeg, maar ook laat en lang en een beetje loom…

De showorganisatie had de keuring van de Noren verdeeld over meerdere keurmeesters en zo kwamen mijn beide meiden ook elk op een andere tafel terecht, met voor elk een ander soort keuring, zo zou ik spoedig ontdekken.

Eerst was Feetje aan de beurt en haar keuring verliep vlot en moeiteloos, met een boel excellentjes – uiteindelijk resulterend in een CACIB. Prachtig niewaar?

Een uurtje later werd Flori opgeroepen, dus stonden we vijf minuten later keurig in de plooi en in showhouding in de keurruimte, alwaar… het duurde en duurde en duurde...! Flori vond het langzamerhand steeds minder leuk worden; en omdat er geen kooien in de keurruimte beschikbaar waren, nam ik mijn toevlucht tot de tafel van de keuringscoördinator. Flori zat daar natuurlijk ook niet op haar gemak en maakte zich zo klein mogelijk, met de ogen groot als schoteltjes. Een vol kwartier later bereidde de steward van ‘onze’ keurmeester de tafel voor ons voor en net toen ik Flori ter tafel wilde brengen, kwam iemand van de organisatie vertellen dat men nu onmiddellijk moest stoppen met keuren in verband met de lunch.

Nou ja zeg, hier werden wij niet blij van hoor, Flo en ik! Maar helaas, de oproep en het besluit waren onverbiddelijk en dus konden wij weer gaan!

Een dikke anderhalf uur later (ik begon me al voorzichtig af te vragen of men mijn meissie nu uit de administratie was verloren) ging het dan toch gebeuren. Zodra Flo de keurruimte binnenkwam, herinnerde ze zich weer haar eerdere onrustige bezoek en dus maakte ze zich nog maar eens extra klein…

De eerste reactie van de Britse keurmeester was dan ook niet vertrouwenwekkend, nl. dat Flori te klein was en haar botstructuur niet stevig genoeg. Op dat moment werd ze door de keurmeester achter haar geroepen voor overleg (want ook hij bleek een paar Noren te moeten keuren). Ik kreeg de indruk dat men al bezig was om de beste Noren te kiezen voor de BIV-jes, maar kan dat natuurlijk nergens aan staven…

Na deze tweede wachttijd, ca. 10 minuten dit keer, was er eindelijk weer aandacht voor Flo.

Meteen vertelde de keurmeester me dat ze geen certificaat zou geven voor deze kat, omdat ze voor een Noor veel te klein en te fijngebouwd is. Mijn aanvankelijk protest werd in de kiem gesmoord met haar argument dat de Noor een grote kat moet zijn, eigenlijk zelfs nog groter dan de Maine Coon en opende daarbij meteen haar boekje met rasstandaarden! Min of meer perplex vroeg ik welke rasstandaard mevrouw hanteerde en daar bleek hem nou net de kneep te zitten: het was de FIFé-rasstandaard. Mevrouw meldde nog, dat ze wel eens commentaar op haar bevindingen kreeg, maar dat dat haar niet afhield van haar principes over de Noor, met Pan’s Truls als groot voorbeeld!

Een beetje teveel uit de lucht om nu nog tegenargumenten te kunnen verzinnen, legde ik me maar bij de feiten neer: ’t Is een feit dat mijn Flori een niet erg groot formaat heeft en ’t is ook een feit, dat ik mij zorgen maak over de manier waarop sommige Nederlandse keurmeesters de ‘onafhankelijke’ rasstandaard menen te moeten uitleggen (nee, niet te groot, maar wel elegant...), maar het is me ook bekend dat bij de Nederlandse FIFé-verenigingen de Noren groot, groter en grootst schijnen te moeten worden… Beide ontwikkelingen maken me niet erg vrolijk en nu, met deze keurmeester en met dit oordeel over mijn meissie, werden mijn twijfels en verwarring er bepaald niet minder op!

Maar ’t was vandaag niet anders, aan het eind van de dag stond er op de oorkonde van  Flori ‘Uitmuntend – zonder titel’. Niet alleen errug kaal en teleurstellend, maar ook echt wel een beetje aangepakt en oneerlijk…?

Tja, en zo togen wij, bovendien nog wat later dan we gewend waren, huiswaarts – met één keurrapport dat wel goed, maar titelloos was gebleven en eentje dat klonk als een klok!

En heel stiekem vraag ik me toch een beetje af, hoe het allemaal zou zijn gelopen als elk van mijn meisjes bij de andere keurmeester was beland – ’t kan toch soms verkeren…!