|
Showtime Utrecht - 27 januari 2008
Utrecht, de Neocat-kattenshow 2008 – de grootste kattenshow van Europa…! Het showthema was: “Katten kijken”. Nou dat kon inderdaad – ik geloof dat ik nog nooit zoveel katten bij elkaar heb gezien als op deze show: 1020 om precies te zijn! En het aantal ingeschreven Noorse Boskatten – verhoudingsgewijs veel groter dan anders – was een formidabele 129!!! Dat is nog eens ‘competitie’! Maar, laat ik niet op de zaken vooruit lopen, we gaan netjes bij het begin beginnen:
Zoals altijd begon onze showdag onbehoorlijk vroeg – vèr voor het krieken om precies te zijn! En hoewel we 10 minuten voor het openen van de deuren (om 07.20 dus!) aanwezig waren, stond er al een behoorlijke rij exposanten. En dat vanaf half 8 deze dikke rij niet erg snel slonk, werd grotendeels veroorzaakt door de medische keuringen, want de dierenartsen waren erg punctueel vandaag (wat ik alleen maar kan toejuichen, natuurlijk). Toen ik bij mijn kooien aankwam, waren Diana en Richard (van Phielixcat’s) al bijna klaar met hun kooi-inrichting en meteen bij de begroeting bespeurde ik in hun nabijheid een onvervalste boerderijgeur… hun kleine meisje Annabel had in de auto onderweg naar show een veel te vloeibare behoefte gedaan! De gevolgen waren ingrijpend: met drie kattenkleuters in één vervoersbox waren er dus ook drie kattenkleuters besmeurd en stonken een uur in de wind. Terwijl Diana druk in de weer was om met toiletpapier en natte washandjes de ravage bij arme Annabel te beteugelen, begon ik aan mijn eigen kooi-aankleding. Helaas waren de kooien voor mijn vier meiden slechts twee aan twee met elkaar verbonden, zodat er voor mijn kwartet niets anders opzat dan om deze dag gescheiden van tafel en bed door te brengen. Gelukkig hadden ze er niet veel moeite mee, ze konden elkaar in ieder geval nog ruiken en zien.
Ondertussen bleken Diana’s middelen om Annabel te fatsoeneren niet toereikend, zodat zij mijn hulp vroeg om samen haar Bosmeisje onder een kraan verder te reinigen. En zo gezegd, zo gedaan. Nadat deze natte klus was geklaard, bleek de ochtend al een flink eind gevorderd en was de echte show al begonnen! Mijn eerste oproep, met Flori, voor de keurmeester had ik dan ook gemist, maar gelukkig waren er attente en behulpzame ‘buren’, die Flori en mij aanspoorden tot spoed. Toch nog mooi op tijd kon Flori zich op de keurtafel presenteren, wat bedeesder weliswaar dan bij de vorige (haar eerste) show, maar dat was ook niet zo vreemd: zoveel mensen, zoveel katten, zoveel geuren en, niet te vergeten, zoveel lawaai als we met z’n allen produceerden! Ze deed het toch nog prima en de keurmeester prees haar type: een elegante, slanke Noor met een keurig (vrijwel) recht profiel! Mevrouw voegde daar nog aan toe, dat zij precies om die redenen voorkeur had voor het nieuwe type Noor… Dat beloofde dus niet veel goeds voor mijn andere Norenmeisjes, dacht ik meteen… Ik overwoog om maar meteen mijn boeltje bij mekaar te pakken ☺, maar een mens moet zijn verstand gebruiken en je weet tenslotte niet bij welke keurmeester je kat terechtkomt, niewaar?
Na Flori’s keuring had ik eindelijk even tijd om wat te gaan ‘buurten’. Mijn eerste bezoekje was aan het volle zusje van Eline, Enjoy – met dezelfde kleurtjes en patroon en in het trotse bezit van Mariska en Dennis –, en o wat lijken die twee meiden op elkaar! Zo leuk! Zelfs een aantal ‘karaktertrekjes’ bleken de beide ‘E-nest’-Phielixkatjes overeenkomstig te hebben, zoals het knabbelen aan vingers en een boel kletspraatjes met hun vertederend hese miauwgeluid. Mochten ze bij dezelfde keurmeester belanden, dan zou die er beslist een zware dobber aan krijgen om hen ten opzichte van elkaar te kwalificeren! Nou heb ik altijd al gedacht dat Enjoy nèt wat mooier was/is dan Eline, dus vond ik dit wel een heel boeiend en spannend onderdeel van deze show! Ook leuk en spannend voor Diana en Richard Phielix trouwens, deze twee telgen uit hun cattery tegelijk op show!
Ondertussen maakte mijn ‘buurman’ een uitgebreid praatje prut met een bezoeker en het kwam zo uit dat hij dat precies boven de kooi deed, waarin mijn kleine Rhoslyn zo ontspannen lag te tukken. En naarmate hun gesprek vorderde en mijn buurman meer en meer de geest kreeg, ging hij steeds luider praten, hing hij steeds zwaarder op Rhoslyn’s kooi en zette zijn argumenten nog eens kracht bij door regelmatig met zijn vlakke hand op het kooideksel te slaan. Rhoslyn, die niet kon zien wat er boven haar koppie gebeurde, ging op onderzoek en wrong zich in allerlei bochten om te ontdekken wat dat nou allemaal was, hetgeen haar niet lukte – maar het was een komisch gebeuren om te zien. Toen het heftige gesprek boven haar kooi beëindigd was, ging ze maar eens even naar haar moeder om een beetje aan een tepel te gaan lurken – ja, ’t is wat hè, dat doet ze nog steeds ☺!
Vlak voor de lunchpauze was Rhoslyn aan de beurt voor de keuring en zij kwam terecht bij de heer Appold, een Duitse keurmeester. Mijn kleine blondje, die om de drommel niet dom is, blijkt vooral de mannelijke keurmeesters om haar pootje te winden: 14 dagen geleden, bij haar determinatie in Woerden, ontlokte zij meneer Counasse een vertederd ‘ ah’ en nu in Utrecht was de eerste reactie van deze keurmeester een glimlach en een twinkel in de ogen: dat kleine blonde meissie van mij ‘heeft’ wat, hoor! Maar voor de zekerheid zette ik mij mentaal toch maar schrap voor een volgend kritisch oordeel over mijn nog piepjonge ‘oude’ Noor… Ditmaal bleek dat nergens voor nodig: Rhoslyn werd geprezen om haar type en haar stevige botstructuur. De keurmeester vertelde en liet mij zien, dat behoorlijk keuren niet alleen met de ogen, maar ook met de handen gebeurt: Rhoslyn’s profiel bleek ineens recht en de vorm van haar kop had een prachtige driehoek! Vooral dat laatste was voor mij een heuglijk feit en een hele opluchting, omdat ikzelf tot nu toe haar koppie als veel te rond en dus helemaal fout had aangemerkt – ik noemde haar grappend zelfs ‘het liefste en mooiste Britje van Nederland’ ☺☺☺! Van nu af zal ik dat dus maar nooit meer doen…☺. Hij voegde hier nog aan toe, dat hij verwachtte dat haar kop nog wat in de lengte zou gaan uitgroeien, zodat de vorm dan in zijn geheel beter in verhouding zou zijn. Ook op de overige keuringselementen scoorde mijn meissie keurig, met een extra compliment voor haar mooie ogen en vacht en voor haar formidabele, prachtig volle pluimstaart. (Aan het einde van de dag las ik op haar rapport: “sehr schöne Katze”.) Glimmend van trots en genoegen (alsof ik er zelf iets aan had bijgedragen…☺), keerde ik met mijn roodblonde grietje terug naar kooi – míjn dag kon van nu af al niet meer stuk ☺!
Direct na de lunch moest ik met Fee mijn opwachting gaan maken bij dezelfde keurmeester als met Flori (en een uurtje later zou ook Eline nog op haar keurtafel belanden!). Fee laat zich altijd heel goed in showhouding presenteren en dat maakt het begin altijd nèt effe makkelijker. Ook deze keurmeester gebruikte niet alleen haar ogen, maar ook haar handen en constateerde bij Fee een mooi (vrijwel) recht profiel en een goede driehoekige kopvorm. Niks geen gezeur dus over het oude of verouderde type Noor! (Zo leer ik nog eens wat over keuren, keurmeesters en de verschillen daartussen!) Feetje ondertussen liet het, zoals ik inmiddels van haar gewend ben, allemaal weer heel rustig over zich heen komen en dat resulteerde in de slotopmerking op haar keurrapport: “een rustig en mooi verzorgd dier”. Mevrouw vond overigens Feetjes ogen prachtig en merkte ter afronding nog op, dat haar vachtkleur wel heel veel rood had… Inwendig grinnikend beaamde ik haar observatie – laten we het over Feetjes vachtkleur maar niet hebben, daar is tot nu toe op iedere show wel weer iets anders mee geweest ☺!!! (zie alle eerdere showverslagen ☺)
Nog een uurtje later was het tenslotte de beurt aan Eline. Toen ik in de keurruimte even op mijn beurt moest wachten, zag ik dat haar eigenste zus Enjoy precies op dit moment werd gekeurd en, inderdaad, door dezelfde keurmeester! Toen ik met Eline bij de keurtafel kwam, verwachtte ik dan ook een reactie van de keurmeester, misschien een blik van verbazing of van ongeloof, maar niets van dat alles. Eline’s keuring verliep zelfs in volledige stilte en pas helemaal aan het eind ervan, toen alles al keurig op papier stond, kon ik het niet nalaten om even te vragen of mevrouw niets was opgevallen met Eline en de kat die zij vlak hiervoor had gekeurd? Dat bleek niet het geval, dus toen zij wilde weten waarom ik dat vroeg, legde ik even uit dat Eline en Enjoy volle zussen zijn! Zij was niet onder de indruk, geloof ik ☺, maar legde me wel uit dat zij deze dag wel zo’n 40 black tabby en black tortie (tabby) Noren had gezien! Tja, dan wordt het inderdaad wel een beetje te gek om te verwachten dat iemand een soort ‘familiegelijkenis’ zou ontdekken ☺. Omdat ik geen idee had van het resultaat van Eline’s keuring, ging ik met haar maar even bij haar eigenste zussie op bezoek… Ook van Enjoy bleek het resultaat onbekend en we zouden dus gewoon netjes de keurrapporten moeten afwachten, die pas na afloop van de show worden uitgedeeld. De beide zusjes waren trouwens wel een beetje ‘voorzichtig’ ten opzichte van elkaar, maar toen ik met Eline weer kooiwaarts ging, bleken ze toch wel degelijk belangstelling voor elkaar te hebben, want Eline keek nog eens over mijn schouder achterom en werd vanaf de ‘andere kant’ nieuwsgierig nagekeken…
Ook op ander gebied was deze showdag leuk en boeiend: een aantal van de bezoekers aan de show was gericht op zoek naar Noorse Boskatten en veel daarvan bleken de echte liefhebbers met minimaal één exemplaar van dit ras in hun bezit. Het blijft leuk om enthousiast met elkaar uit te wisselen, of her en der een vraag om meer informatie te beantwoorden. Daarbij trok vooral Rhoslyn met haar opvallende kleurtje en lekkere koppie veel aandacht – ze blijkt het goed te doen als ambassadeur voor haar ras, erg leuk!
Voor mijn viertal waren er deze dag geen extra prijzen – wat ik ook echt niet had verwacht, dus konden we lekker meegenieten van de BIV die kleine Tobias van Diana en Richard in de wacht sleepte! Hartstikke goed natuurlijk, zo’n mooie prijs op deze overweldigend grote show! En verder restte mij niets anders dan met-spanning-afwachten of Feetje deze dag haar laatste CAC zou bemachtigen om Kampioen te worden… En jawel, yes, yes !, Op Fee's keurrapport stond een keurig nette CAC en zo is zij nu dus Ch. (= Champion), de eerste in mijn cattery!
Eenmaal thuisgekomen en bekaf van deze opwindende dag, zette ik ’s avonds de uitkomsten op een rijtje en was dik tevreden:
Tja, zo smaakt een show natuurlijk naar meer…..! – op naar de volgende !?!
|
